Kooltjesduin by Ivnlandelijk

Achter de bessenstruiken zie je ook een hoog duin liggen dat door de bevolking ‘het kooltjesduin’ wordt genoemd. In het midden van de achttiende eeuw stonden in de duinen namelijk 'vuurboeten' om schepen de weg te wijzen. Dit zijn platforms waarop kolenvuur werd gestookt. Omdat het op Terschelling flink kan waaien, werd dit erg duur. Daarom moesten de schepen een soort belasting betalen. Op de kenmerkende vuurtoren van Terschelling - de Brandaris - brandde in deze periode geen verlichting. Halverwege de negentiende eeuw kreeg Terschelling weer verlichting in de vuurtoren. Een eeuw later stapte men over op gloeilampverlichting van Philips. Er was alleen een probleem. De vogels vonden het licht zo interessant dat ze er iets te hard op afkwamen en zich vervolgens te pletter vlogen. Om te zorgen dat dit niet meer kon gebeuren werden er ijzeren rekken om de toren geplaatst. Zo hadden de vogels een plek om even uit te rusten. 

Kooltjesduin is dus een van de hoge duintoppen aan het Groene Strand te West. Als je hier gaat graven, is de kans groot dat je restjes houtskool vindt.