Worpscape, Robin Bleeker by Ivn313

Van de grond De moede aarde draait getrouw haar dagen. Wij weten ons nog in haar schoot beschut, maar zij zal ons geen eeuwigheid meer dragen; we hebben haar volkomen uitgeput. Hoe lang nog tolereert zij onze toeren? Met roofbouw en met generaties lang grootschalig biologisch oorlogvoeren komt eens ons voortbestaan in het gedrang. Dit lot lag al vervat in ons tuinieren; zoveel werd reeds gerooid, gewied, gesnoeid. Wat was er mis met welig laten tieren? Waartoe ons tegen alles aan bemoeid? We raken langzaam van de ernst doordrongen nu de natuur, in al haar kwetsbaarheid, waar zo nalatig mee is omgesprongen, als zand door onze groene vingers glijdt. Als straks het water stijgt tot onze lippen, de dijken breken door de Grote Vloed en elke ark hier stukslaat op de klippen, de mens de wereld vlug ontvluchten moet, bestormen wij de hemel als giganten, om, als symbool van onze eigenbaat, in onontgonnen grond een vlag te planten, belichamend dat onkruid niet vergaat. Robin Bleeker Deventer Stadsdichter 2019-2022 Robin heeft dit gedicht op 15 mei 2021 voorgedragen tijdens de onthulling van het kunstwerk “Worpscape” gemaakt door kunstenaar Rob Sweere. Dit kunstwerk is de afsluiting van de vele verfraaiingen die enthousiaste Worpbewoners en de Werkgroep Waanders dankzij het legaat van wijlen medebewoner Willem Waanders hebben uitgevoerd. Met zijn open constructie lijkt Worpscape op een futuristisch amfibievoertuig. Het lijkt te kunnen drijven en misschien kan het ook wel vliegen. Het staat tussen de bomen alsof het net geland is en de volgende keer dat je hier komt, zou het zomaar weer weg kunnen zijn. In de romp van Worpscape bevindt zich een mini-ecosysteem. Dit groeit uit de aarde die onder meer is samengebracht door de bewoners van de wijk en leerlingen van De Hovenschool. Zij vulden het kunstwerk met aarde en stekjes uit hun tuinen. Een bijzonder stukje Deventer natuur wordt, bijna als in een eigentijdse Ark van Noach, op een symbolische wijze veiliggesteld voor hoog water. Rob Sweere ziet zijn werk als een metafoor voor het leven op aarde en de uitdaging waar we voor staan; “Laten we redden en koesteren wat ons omringt. We hebben veel te verliezen”. In de zomer van 2021 is het kunstwerk, als enige permanente kunstwerk, opgenomen in de kunstroute van de IJsselbiënnale. LOOP DOOR NAAR DE LANGELAAN, GA LINKSAF DE LAAN OP, DAN RECHTSAF LANGS DE HAAG VAN DE CAMPING NAAR HET WATER. STOP BIJ HET BETONBLOK.